BAP. Amerika. Novembermorje. Zeneszám

Samt un Chinaseid drahte, zeich sing Facette, stolz wie 'ne Pfau. Danz durch Kaleidoskope. Derwische tobe. Spatze sinn grau. Novembermorje. Ruut ess Bloot, Ruut ess Liebe, Rot ess duut. Farve explodiere, Staane rotiere em naachblaue Meer. Magier, Karawane, Gaukler, Schamane, Silverpapier. Novemberkalt, Novemberleer. Wiesu jraad jetz? Wiesu jraad der? Dausendundeine Morje. Zo huh jefloore, zo noh ahn der Sonn. Purpur, Joldlammee-Fahne, Schereschnett-Palme, Marchebooch-Mohnd. Novembermorje. Da eezte Schnie. Da Nachspann lauf. Er laach nit mieh. En Federboa, Henna, Wachs un Wustensand un Safran fur 'ne Prinz uss Samarkant. Rosa-Orange, worom nit? Kei Problem, em Raanboore ess jed Farv jenehm. Er woor da Muezzin der Phantasie, der Anarchie. Ahn Kette looch 'e nie. Ich sinn en noch, wie'e mem Bowie "Helde" singk, en blaue Musikbox un 'e Glas met ruudem Wing. E Polaroid en 'nem Cafe en Taroudannt un eins em Ohvendleech. Er janz allein ahm Strand, da Marrakesch-Express, die rostige Kaar un noch eins, Arm en Arm met singem Abdallah. Er jing vun uns un trotzdamm blieht'e he, denn jed klei Bild vun ihm ess'e Stock vun singer Seel. Novembermorje. t'fallt da eezte Schnie. En graue Stadt weed wach. Da Zaubrer laach nie mieh